Programdetaloj

Skizo	La poemon Enterigo de la Majstro de Leo Belmont laŭtlegas Diego Meschini
Permesilo
Temo	Kulturaj minutoj
Produktanto	Muzaiko
Aŭskultu
Teksto	Je memoro de nia Majstro. Originale verkita de Feliks Hiller. El "La lastaj tagoj de D-ro Zamenhof", 1921. ****** Funebraj eksonas tra l’ mond’ sonoriloj ... Funebra sin portas kantad’ en aer’ ... Malĝoju! Malĝoju! Ho ĉiuj ni filoj Kaj anoj de bela kaj sankta esper’! Jen supren la vojon al blua ĉielo Sin levas kaj flugas de l’ morto anĝelo, En brakoj la liaj, en suna radi’ Troviĝas de l’ mondo plej granda geni’! Kaj mondon trakuris sciigo terura, Sciigo Hioba, parol’ de infer’! Ve-krioj aŭdiĝis, ĝemad’ senmezura, Kaj miloj da homoj ekploris sur ter’! En ĉiuj mondpartoj, en ĉiuj anguloj Troviĝis malsekaj de larmoj okuloj-- Kaj miloj da lipoj ekflustris sen bru’: La Majstro, la Majstro, ne vivas li plu! La Majstro karega! La Majstro amata! De l’ mondo estinta, estonta geni’! La hom’, kiu faris la teron benata Kaj revis pri vera fratec’, harmoni’! Jes, tiu ĉi homo, ĉi tiu anĝelo! De l’ mondo profeto! De l’ mondo juvelo! Kreinto de bela, plej alta ide’-- Jam fermis okulojn por ĉiam, ho ve! Ĉu vere ne estas ĝi sonĝo terura? Ĉu vere ne trompas min mia aŭdsent’? Mi kredi ne volas, ĉar kredo ĉi nura Jam estas por mi doloreg’ kaj turment’! Sed ve! Bedaŭrinde ne trompas oreloj! Ne estas ĝi sonĝo, nek iaj fabeloj! Sed pura la ver’ en kruela la form’: La majstro eterne ripozas en dorm’! Ĉu scias almenaŭ, vi mort’ senkompata, Ho, kiun forrabis el nia vi rond’? Ĉu scias vi, ke tiu homo amata Por miloj ja estis la ĝojo en mond’? Ĉu scias vi, ke liaj flamaj paroloj Celadis fratecon de ĉiuj popoloj Kaj fondon de granda komuna altar’, Ĉe kiu kuniĝus, fratiĝus homar’?! Ho, ne! Vi ne scias, ĉar certe alie Vi estus aginta en tiu okaz’! Vi ankaŭ deziras, ke mond’ harmonie Kunvivu sur paca kaj ama la baz’! Pli frue-malfrue vi devas alveni Kaj nin de la mond’ por eterne forpreni! Ho, kial do tiu surtera moment’ Ne estas feliĉo, sed ve’ kaj turment’? Jen kion de longaj jarcentoj, jarmiloj Ne povas, ne volas kompreni la mond’! Kaj sin reciproke mortigas terfiloj Anstataŭ kunvivi en paca la rond’! Ĉi tion komprenis la Majstro plej bone Kaj sola laboris fervore, sindone Dum tuta la vivo, dum ĉiu ajn hor’-- Ĝis bati nun ĉesis plej nobla la kor’! Kaj semoj ĵetitaj de lia manparo Ne estis nun vanaj, ne restis sen cel’: Elkreskis fruktarbo por tuta homaro Sub signo de sankta kaj verda la stel’! Kaj ni, liaj anoj, ni forte nin tenu Kaj solan la taskon ni bone komprenu: Labori, labori sen fino, sen lac’-- Ĝis venos frateco, eterna la pac’! Jen estas de l’ Majstro plej sankta deziro, Kaj ni ĝin respektu ĝis lasta la hor’-- Ĉar nobla ĝi estis kaj alta inspiro Vivinta en kara, modesta la kor’! Ni iru kun kredo je venko la fina, Kaj nin ne timigu la mondo obstina, Nek baroj, malhelpoj, nek ia potenc’-- Benado, feliĉo--la fin-rekompenc’! Funebraj eksonas tra l’ mond’ sonoriloj ... Funebre sin portas kantado sen bru’ ... Malĝoju! Malĝoju! Ho, ĉiuj terfiloj: La Majstro, la Majstro ne vivas ja plu! Sed vivas la frukto de lia laboro! Sed vivos la verko, genio kaj gloro! Kaj vivos eterne, eterne sur ter’: Stel’ lia! Stel’ bela de Sankta Esper’! ******